کاسه ی چوبی

 پیرمردی فرتوت و از کار افتاده از روی ناچاری برای ادامه زندگی به خانه پسر ، عروی و تنها نوه 4 ساله اش رفت. دست های پیرمرد لرزش داشت ، سوی چشمهایش کم شده بود و به سختی قدم برمی داشت .

تمام اعضای خانواده در کنار یکدیگر دور میز دور میز غذا می خوردند .اما دست های لرزان پیرمرد و کم سویی چشمهایش غذا خوردن را دشوار می کرد .

غذا از قاشقش بر زمین می ریخت . وقتی لیوان در دست می گرفت نوشیدنی روی رومیزی پاشیده می شد و زن و شوهر از این وضعیت عصبی شده بودند . روزی پسز گفت : " باید برای پدر فکری کنیم . من دیگر از این وضعیت خسته شده ام . "

به این ترتیب ، آنها تصمیم گرفتند میز کوچکی در کنجی از خانه را به پدر اختصاص دهند تا اعضای خانواده دور میز به راحتی غذایشان را میل کنند . از آنجایی که پدربزرگ یکی دو ظرف را شکسته بود غذای او را در یک ظرف چوبی می ریختند . گاهی اوقات به پدربزرگ نگاه می کردند قطره اشکی در چشم او ، که در تنهایی خودش در ان گوشه نشسته بود ،

می دیدند . بااین حال آنها به جز اخطارهای تند هنگام ریختن غذا یا افتادن قاشق ، صحبت دیگری با او نمی کردند . پسر چهار ساله همه اینها را در سکوت نظاره می کرد .

یک شب پیش از غذا پدر متوجه شد که پسرش با تکه های چوب روی زمین بازی می کند . او با مهربانی تمام پرسید : "پسرم چی درست می کنی ؟" پسرک با مهربانی پاسخ داد : "دارم کاسه ای چوبی برای شما و مامان درست می کنم تا وقتی بزرگ شدم در آن غذا بخورید ." سپس لبخندی زد و کارش را از سر گرفت .

جمله ای که از دهان کودک خارج شد چنان آنها را در خود فرو برد که دیگر قادر نبودند هیچ کلمه ای بر زبان بیاورند . اشکهایشان جاری شد . نیازی به سخن گفتن نبود ، هر دو می دانستند چه باید بکنند !!